Skemmta sér með stæl!

Hann hefur örugglega verið búinn að selja olíutunnur fyrir reikningnum þegar hann vaknaði eftir ævintýrið.

Keypti drykki á barnum fyrir 13 milljónir kr.

Kýr, um kú, .......

Ég á einn vin sem kalla mætti  snilling á einu sviði en minni snilling á öðru. Ekki eins og ég, meðal maður á mörgum sviðum, hvergi snillingur hehe... Jæja hann hefur þann vana að þurfa alltaf að rökræða við mig um alla skapaða hluti hvort svosem hann hefur á þeim vit eður ei.

Ekki man ég upphafið á rökræðum okkar um orðið: kýr. En við vorum að deila um beygingu orðsins og vorum alls ekki sammála fremur en venjulega, auk þess að þykjast hafa vit á öllum sköðuðum hlut, þá hefur hann þann vana að vera alltaf ósammála mér. Hann segir að lífið snúist um að rökræða, því að annars fáist ekki botn í neitt ef ég hef eina skoðun þá verður  hann að setja sig á móti til að vitræn niðurstaða fáist í málið, svona Morfís stíll á þessu hjá okkur . Yfirleitt er það þannig að ég gefst upp og leyfði honum að eiga heiðurinn af að hafa rétt fyrir sér. Stundum sný ég þó á hann. Þannig er að hann  er mikill aðdáandi Manchester United og það þýðir að ekkert lið er fremri þeim alveg sama hver stað liðsins er. Þannig að stundum þegar ég vil stríða honum þá segi ég t.d.: “Manchester United er langbesta lið í heim” Samkvæmt lögmáli hans þá á hann að setja sig á móti mér og rökræða þetta frekar en  oftast kemur lítið upp úr honum þannig að ég ýti á eftir “Og villtu ekki ræða það vinur minn” Yfirleitt kemur hann með einhverja dapurlega afsökun einsog “Æji, ég er eitthvað svo slappur í dag, það liggur eitthvað svo illa á mér” Ef ég hinsvegar brydda upp á einhverju öðru til að ræða þá er allur slappleiki löngu gleymdur

Jæja við vorum að ræða um kúnna og ég með mína íslenskukunnáttu sem ég hafði að mestu frá barnakólakennar mínum  Sveini Herjólfssyni og svo mömmu, þóttist nú alveg vita hvernig orðið væri beygt. Auðvitað vissi ég að hann gæti ekki verið sammála mér og hlakkaði til að takast á við hann, nú var ég þó á heimavelli, sveitmaðurinn sjálfur, búinn að umgangast kýrnar frá því ég mundi eftir mér og í þetta sinni ætlaði ég ekki að gefa honum sigurinn.

En auðvitað mátaði hann mig. Eftir nokkra umhugsun kom hann með svarið. "Arnfinnur, minn,"hann gat verið mjög hátíðlegur ef sá var gállinn á honum. "svona er þetta,: kýr, um kú, frá kusu, til belju"

Skák og mát!!

Prófútkoma

 Tók þetta vinsæla Bifrastarprót og hér er útkoman: 

Stuðningur við Sjálfstæðisflokk: 37.5%
Stuðningur við Framsóknarflokk: 70%
Stuðningur við Samfylkinguna: 37.5%
Stuðningur við Vinstri-Græna: 25%
Stuðningur við Frjálslynda flokkinn: 9%
Stuðningur við Íslandshreyfinguna: 20%

Skoðanir þínar eru í mestu samræmi við skoðanir Framsóknarflokksins!                                                     

....og svo ætlaði ég að gerast hestamaður!

Það var einhverntíma, veturinn eftir að  ég fermdist að faðir minn sagði mér að Haraldur gamli á Eyjólfsstöðum hefði verið að bjóða sér veturgamlan fola, efnilegasta og eigulegasta grip. Pabbi spurði mig hvort ég vildi ekki bara nota fermingapeninginn minn til að kaup folann. Ekki man ég nú neinar tölur í þessu sambandi en þó man ég að mest allur fimmþúsundkallabúnkinn sem ég fékk í fermingagjöf færi þá í þessi kaup.

Jújú, ég var svosum alveg til í það. Pabbi hafði hvort eð er tekið búnkann af mér og lagt hann einhversstaðar inn, sjálfast í Kaupfélagið og ég sá ekki né naut tilfinningarinnar að vera ríkur maður og geta fundið svolítið til mín. Því gat ég svosum alveg eins keypt folann og gerst hestamaður, þetta var jú sagt mikið gæðingsefni og margir gæðingar höfðu komið frá honum Haraldri, var mér sagt.

Það var því úr að ég keypti folann og heim kom hann nokkru síðar. Fallegur var hann því var ekki að neita jarpur,  hnarrreystur og tignarlegur. Nú var bara að finna nafn á gæðinginn og það var sko ekki auðvelt. Svona gæðingur átti eitthvað betra skilið en bara "Jarpur" Eitthvað drógst nú að nægilega gott nafn kæmi upp í hugann á mér og þær tillögur sem ég fékk voru heldur ekki nægilega góðar að mínu mati.

Þegar fráleið þá fór ég í skóla og lítið varð úr að ég sinnti vini mínum. Frændur mínir á Brekku tömdu hann og sýndu hann eitthvað á mótum. Nokkrum sinnum fór ég á bak honum, í gegnum árin og þá helst ef fór í göngur á haustin. En þrátt fyrir fögur fyrirheit þá varð nú harla lítið úr að ég yrði hestamaður og gæðingurinn minn góði, Jarpur,  átti náðuga ævi og var sleginn af og grafinn í túnfætinum heima tuttugu vetrum eftur að ég eignaðis hann.

En alltaf furðaði ég mig jafn mikið á og skildi ekkert í og það var það, hvernig í ósköpunum hann faðir minn fékk þá flugu í höfuðið að gera úr mér hestamann....

Fermingaafmæli

Ég uppgötvaði það um daginn að í ár á ég þrjátíuára fermingaafmæli. Já tíminn líður. Ég tel næsta engar líkur á að um nokkuð fermingabaranmót verði að ræða hjá mér í þetta skiptið, fremur en áður. Mér er nefnilega til efs að Guðbjörg fermingasystir mín og í raun eina fermingasystkini mitt fari nokkuð að hóa í mig til að halda mót. Þó svo við hafi verið í þokkalega fjölmennum bekk í Egilsstaðaskóla veturinn 1976 til 77,  þá vorum við þau einu sem vorum úr Fellahreppi og  tilheyrði ekki Egilsstaðasókn, því fermdumst við bara tvö. 

Ég man að löngu áður en nokkur hafði orð á því, jafnvel einu eða tveim árum áður, þá var ég búinn að uppgötva skelvinguna sem ég stóð framifyrir. Semsagt að þetta gat alveg eins lytið út eins og brúðkaup. Held að systir mín hafi fyrst haft orð á þessu í mín eyri og uppskar einn vel útilátinn í staðinn, ekki það að mér hafi verið laus höndin í þá daga en þetta var nú tú mödds fyrir viðkvæma sál.

 Aðdragandinn að fermingunn var óvenju langur. Endurbætur á gömlu kirkjunni á Ási tóku eitthvað lengri tíma en ráð var fyrir gert og að þeim loknum þá varð að blessa verkið og endurvígja kirkjun. Sigmar prófastur og séra Bjarni voru held ég ekki stressuðustu menn sem ég hef hitt. Og ég man ekki lengur hve margar dagsetningar ég heyriði nefndar sem fermingadag.  Ég vissi ekki hvort ég ætti frekar að hlakka til dagsins eða kvíða. Þetta var semsagt svona súrsæt bið. Slæmt þótti mér að fólk var farið að gamtast með að drátturinn á fermingunn væri orðinn svo langur að réttas væri að gifta okkur bara í leiðinn.  Og Haraldur á Teigarbóli og Hörður í Refsmýri sem voru jafnaldrar okkar og höfðu alist upp í Fellum voru báðir fluttir í burtu. Bévítas gaurarnir! Seinna meir fluttu þeir svo báðir til baka og Hörður er í dag maður Guðbjargar. 

 En semsagt dómsdagur rann loks upp 13. september !!  Jú, jú það var komið haust þegar loksins var hægt að ferma okkur. Þá var ég löngu búinn að sætta mig við allar háðsglósur kunningjanna og naut bara sólríks og fallegs dags. Jafnvel Eyþór á Skeggjastöðum sem gat verið nokkuð stríðinn gat ekki skyggt á gleði mína þar sem ég spókaði mig um í nýjum grænum jakkafötum og skóm sem hækkuðu mig um tíu sentimetra. Í þá daga mátti ég alveg við því nokkrum auka sentimetrum.  Ekki man ég hver afrakstur dagsins var í gjöfum en þær voru þó nokkrar. Man vel eftir Fidelity græjum og full af fimmþúsundköllum og plötu með Glen Campell og þar sem fermingabörnin þetta árið voru óvenju fá, þá varð líka veislan mun fjölmennari en ella því það tíðkaðist að bjóða öllum úr sveitinni. Þá var heldur ekki verið að leigja sali fyrir svona veislur, þær voru bara haldnar heima. Daginn eftir mætti ég dauðþreyttur í fyrsta skóladaginn. 

 Ég held ég sé ekkert að setja mig í samband við hana Guðbjörgu heldur láti bara nægja að óska okkur til hamingju með áfangann.