Skák og mát

Þegar ég var að alast upp í Fellum á Héraði tíðkaðist að koma saman vikulega yfir vetrarmánuðina og tefla í félagsheimilinu á Rauðalæk. 

Í fábreyttu félagslífi lítilsamfélags voru uppá komur sem þessar gripnar fegins hendi og var alltaf töluverð tilhlökkun hjá manni fyrir skákkvöldin.

Teflt var allan veturinn eins og áður sagði og síðan var slúttað á vorin með veglegu kvöldi þar sem boðið var upp á kaffi og með því og þeir verðlaunaðir sem best höfðu staðið sig yfir veturinn.

Fyrstu veturna skorðaði ég ekki hátt á þeim lista en með tíð og tíma hækkaði maður sig jafn og þétt.

Hápunktur hvers vetur var þegar att var kappi við Hlíðamenn, en þeir voru nokkuð sleipir og höfðu yfirleitt betur í þessum viðureignum.

Ég man alltaf þegar ég var valinn í fyrsta sinni til að keppa fyrir hönd okkar Fellamann. Fyrirkomulag þessar keppna  var með þeim hætti að teflt var á tólf borðum og keppi hver keppandi tvær skákir við sama andstæðing

Þar sem ég var langyngstur og sjálfsagt slakastur í okkar hópi þá kom það í minn hlut að keppa á tólfta og síðasta borði. Mig minnir að ég hafi verið 10 eða 11 ára þegar þetta var.

Þetta sinnið kom það í okkar hlut að heimsækja Hlíðamenn og þegar við komum á staðinn sé ég fljótt að þeirra lið var einnig skipað gömlum köllum en á þessum aldri eru allir gamlir þó svo menn séu kannski ekki nema rétt skriðnir yfir tvítugt og ekki farir að raka sig daglega. Ein undantekning var þó í þeirra lið og það var stúlka ein á svipuðu reki og ég. Það fór hrollur um mig. Ég af öllum átti þó ekki að fara að mæta henni. Ekkert var eins neyðarlegt og að mæta stelpu og kannski tapa. Ég held ég hafi beðið til Guðs um að hún tefldi á einhverju öðru borði en því tólfta...en nei auðvitað kom það í minn hlut að eiga við hana og ekki bætti úr að ég heyrði því fleygt að hún væri ansi sleip.

Aldrei hef ég upplifað prófskrekk, sviðskrekk, hnút í magann fyrir kappleiki eða annað sem mætti ætla að menn upplifðu fyrir eitthvað sem dregur athyglina að frammistöðu mans. Aldrei upplifði ég neitt þessu líkt nema í tvö skipti. Annað var þegar ég tók bílprófið og svo í þetta sinnið þegar ég stóð frami fyrir því að mæta þessari stelpu í alvöru skákkeppni.

Þrátt fyrir að ég óskaði mér annars þá var mér nauðugur einn kostur að takast á við þennan ógurlega andstæðing sem nú var komin í skrímslismynd. Og þegar við settumst að skákborðinu þá var ég þvalur í lófum, þurr í hálsinum og steinn í maganum á mér.

Hún brosti feimnislega og kynnti sig.

Ég tuldraði eitthvað óskiljanlegt og gætti þess að horfast ekki í augu við hana.

Skákin hófst og ég komst fljótt að því að þennan andstæðing mátti ekki vanmeta. Ég hafði lært dálítið í fléttum og að leggja gildur og hugðist nota mér það sem ég taldi mig kunna. Eitthvað virtist þó hernaðaráætlun mín ekki vera að virka og smátt og smátt fækkaði í mín liði og hvar vígamaðurinn lá í valnum og eftir tiltölulega stutta viðureign var liðsmunurinn orðinn slíkur mér í óhag að ekki var um annað en að leggja niður vopnin og játa sig sigraðan.

Niðurbrotinn og með sært stolt stóð ég upp frá borðinu og fannst veröldin vera að hrynja yfir mig. Sem betur fer var þetta fyrsta skákin til að klárast svo vitni að þessum óförum mínum voru fá og ég þurfti ekkert að útskíra neitt fyrir félögum mínum.

Áður en seinni umferðin hófst var hlé þar sem boðið var upp á svignað hlaðborð með rjómapönnsum og tertum og tíminn notaður til að spjalla um heima og geyma eins og gjarnan er á mannamótum.

Andstæðingur minn, skrímslið, kom til mín og var að vonum létt yfir henni. Hún fór að spjalla við mig og mér til furðu þá var ekkert sem minnti á grobb eða hroka hjá henni  heldur komst ég fljótt að því að þetta var hin viðkunulegasta stúlka sem gaman var að spjalla við og smá saman glaðnaði yfir mér og þegar við settumst aftur að skáborðinu og eftir að hafa heyrt nokkur uppörvandi hvatningarorð frá félögunum, var sem nýr og einbeittari maður settist að tafli sem ekki þurfti lengur að takast á við neitt skrímsli. Ekki veit ég hvers vegna stúlkan sagði mér áður en skákin hófst að nú væri komið að mér, hún tapaði hvort eð er alltaf með svart. Kannski vildi hún hughreysta mig eitthvað frekar eða þá hún hafi verið búin að ákveða að hafa sig ekkert sérstaklega í frami en allavega þá var ég jafnfljótur að jafna taflið og ég hafði verið að tapa fyrri skákinni.

Ég stóð því nokkuð sáttur uppfrá borðinu. Miklu fargi var af mér létt.  Ekki var líka verra að komast að því að nokkrir í mínu liði höfðu tapað báðum sínum skákum og sumir aðeins náð einu jafntefli, þannig að mín frammistaða var ekkert svo slæm.

Þegar vinningar voru svo taldir saman að loknum öllum skákum kom í ljós að Hlíðamenn höfðu haft betur 12 1/2 gegn 11 1/2 okkar.

Á heimleiðinni í reykmettum bílnum svo sveið í augun þá var eitthvað verið að skjóta á mig að ég hefði tapað fyrir stelpu. Mér var alveg sama ég var meir en sáttur að hafa tapað fyrir henni,  hún var ekkert verri en ég og sennilega leið mér bara betur en hefði ég unnið báðar skákirnar. Hins vegar leiddist mér að sá sem hvað mest reyndi að gera úr þessu tapi mínu (var dálítið ósáttur við að tapa fyrir Hlíðamönnum) var einn af þeim sem tapaði báðum sínum skákum.

Ég gat því ekki á mér setið að inna hann eftir hans árangri.

Svarið fékk ég ekki en það sem eftirlifði ferðarinnar var ég a.m.k. látinn í friði.

Síðar á lífsleiðinni hef ég oft tapað fyrir konum á allskyns völlum og ég man ekkert sérstaklega að það hafi böggað mig neitt sérstaklega.

Athugasemdir

[Anna Einarsdóttir, 17.7.2007 kl. 00:15]

Sumir hættir að sofa fyrir spenningi ? 

[Arnfinnur Bragason, 17.7.2007 kl. 14:06]

Já og nú þarf ég að reyna að finna gömlu skákbækurnar.

[Anna Einarsdóttir, 22.7.2007 kl. 14:12]

Jíhaaaaaaaaaaaaa

[Arnfinnur Bragason, 22.7.2007 kl. 22:36]

Jæja svo þú ert kominn jíhaaa